donderdag, juli 21, 2005
Romeinen en reggae
Omdat Esther niets wil missen al meteen om 10 uur 's morgens naar het terrein van het reggaefestival gelopen. Het tentenkamp van de bezoekers staat er, maar verder: een leeg veld, waar in rasta-tempo rustig het podium enzo wordt opgebouwd. Daarom eerst maar op naar Pula-city!
voor de leeuwen
Het havenstadje is trots op z'n Romeinse roots. Straatnamen staan in het Latijn en het Kroatisch vermeld. Een behoorlijk intacte triomfboog aan het begin van de smalle hoofdstraat, een theater en vooral een compleet amfitheater geven ze groot gelijk. In het amfitheater staat alles klaar voor een filmfestival (zoals de rest van Kroatië gesponsord door het knalroze T-mobile). De meeste zitplaatsen zijn trouwens op de plek die vroeger meer voor de leeuwen en beren was gereserveerd. Ook bijzonder: het centrale plein is precies het 2000 jaar oude forum. Een tempel (van Augustus) staat nog/weer overeind, het stadhuis is geëvolueerd uit de oude basilica.
sterfscène
De stad is verder vol leven. Bijvoorbeeld een klein groepje franse tieners in een parkje. Eén van de meisjes -blote voeten, gipsyrok- heeft alles al in huis om veel aandacht te krijgen, en maakt van álles een luidruchtige show. Wat een uitkomst als een van de jongens haar hand bezeert met een onhandige move met haar schommel! Ze voert een halve sterfscène op, gooit een liter mineraalwater over haar hand maar blijft intussen toch stiekum lachen, en houdt haar sigaret brandend. Over stijl gesproken, op zo'n julidag kun je wel heel mooi toeristen indelen in:
We eten een matig maal bij een vriendelijke ober op een fraai plekje naast een kerk, en gaan op pad naar het festival. Onderweg treffen we een groepje blonde backpackers - Zweedse twintigers, en een Australische. We trekken de rest van de avond met ze op. Max en vooral Olaf leren we als eerste een beetje kennen, maar gaan naar verloop van tijd een andere hoek van het festival verkennen. 
Tonia, de Australische lift door Europa, op zoek naar een paspoort van haar (onechte) Maltese vaderland. Emily komt er dankzij ons op deze avond achter welke kleur ogen ze heeft. De andere twee meisjes lijken ontzettend veel op haar, maar zijn dankzij andere piercings, (en/of door 2 meter lang te zijn) toch te onderscheiden. Als ze niet met elkaar aan het zoenen zijn, verkopen ze -met succes- Indiase sjaals. Intussen zingt een kleine Italiaanse met haar elektroreggaeband op het hoofdpodium de avond aan elkaar.
voor de leeuwen
Het havenstadje is trots op z'n Romeinse roots. Straatnamen staan in het Latijn en het Kroatisch vermeld. Een behoorlijk intacte triomfboog aan het begin van de smalle hoofdstraat, een theater en vooral een compleet amfitheater geven ze groot gelijk. In het amfitheater staat alles klaar voor een filmfestival (zoals de rest van Kroatië gesponsord door het knalroze T-mobile). De meeste zitplaatsen zijn trouwens op de plek die vroeger meer voor de leeuwen en beren was gereserveerd. Ook bijzonder: het centrale plein is precies het 2000 jaar oude forum. Een tempel (van Augustus) staat nog/weer overeind, het stadhuis is geëvolueerd uit de oude basilica.
sterfscène
De stad is verder vol leven. Bijvoorbeeld een klein groepje franse tieners in een parkje. Eén van de meisjes -blote voeten, gipsyrok- heeft alles al in huis om veel aandacht te krijgen, en maakt van álles een luidruchtige show. Wat een uitkomst als een van de jongens haar hand bezeert met een onhandige move met haar schommel! Ze voert een halve sterfscène op, gooit een liter mineraalwater over haar hand maar blijft intussen toch stiekum lachen, en houdt haar sigaret brandend. Over stijl gesproken, op zo'n julidag kun je wel heel mooi toeristen indelen in:- Zij die gezien willen worden (zij: teenslippers, hij: sportschoenen. Beiden: zonnebril)
- Zij die alleen maar willen zien (unisex sandalen met donkerblauwe sokken en een hoedje).
We eten een matig maal bij een vriendelijke ober op een fraai plekje naast een kerk, en gaan op pad naar het festival. Onderweg treffen we een groepje blonde backpackers - Zweedse twintigers, en een Australische. We trekken de rest van de avond met ze op. Max en vooral Olaf leren we als eerste een beetje kennen, maar gaan naar verloop van tijd een andere hoek van het festival verkennen. 
Tonia, de Australische lift door Europa, op zoek naar een paspoort van haar (onechte) Maltese vaderland. Emily komt er dankzij ons op deze avond achter welke kleur ogen ze heeft. De andere twee meisjes lijken ontzettend veel op haar, maar zijn dankzij andere piercings, (en/of door 2 meter lang te zijn) toch te onderscheiden. Als ze niet met elkaar aan het zoenen zijn, verkopen ze -met succes- Indiase sjaals. Intussen zingt een kleine Italiaanse met haar elektroreggaeband op het hoofdpodium de avond aan elkaar.
