Krossblog - Kroatië

Dit zijn onze belevenissen tijdens onze korte vakantie in het mooie Kroatië. Let op: het is een weblog, dus het einde van de reis staat bovenaan, het begin onderaan. Veel plezier!

Tijd om het vliegveld op te zoeken. Esther weet nog net dat kekke truitje te bemachtigen dat we een week geleden hier in enkele winkels hebben gespot, het staat haar erg leuk. Net als in het begin merk ik, dat in het openbaar vervoer je het snelst in contact komt met de mensen. Een man helpt –Sovjet-stijl- in de bus het kaartje te stempelen omdat we er zelf niet bij kunnen. Een oudere dame die puft van de hitte probeert ons heel vriendelijk met drie woorden Duits op verschillende bezienswaardigheden te wijzen. Een derde dame legt met handen en voeten uit welke bus naar de luchthaven gaat. Die komt uiteindelijk niet, maar met onze laatste briefjes en een taxi komen we netjes op tijd aan. De laatste 11 kuna zijn precies genoeg voor ons laatste Kroatische kopje koffie, en dan vertrekt het vliegtuig naar huis.

dwars door Kroatië
Twee laatste uurtjes op het kiezelstrand kunnen het niet verhullen: vandaag de eerste helft van de terugreis. Dat betekent een halve dag in de bus terug naar Zagreb. Italiaans-achtige dorpjes, tegen de Adriatische kust geplakt, maken plaats voor bad- en havenplaatsen met wildgeel en oranje gepleisterde huizen. Daarna bergen en uitgestrekte wouden. Tenslotte het veel saaiere Belgisch/Nederlands aandoende platteland rond Zagreb.

laatste avond in Zagreb
In Hotel Ilica is alles bij het oude gebleven. De eigenaar maakt nog steeds enorme drukte, roep ‘Vive La France’ tegen beduusde toeristen en geeft het personeel onmogelijke opdrachten. Gelukkig weet een kamermeisje ons stiekem nog een singleroom in te loodsen. Reserveren in het hoogseizoen is voor watjes! We gaan de stad in, en ontdekken een nieuw stukje rondom de Tkalčićeva-straat. Voor elk pandje met zorgvuldig verwaarloosd pleister is een terras. Je kúnt er alleen maar rustig slenteren. Beetje een Praag-sfeertje. We eten onder de wijnranken, en we drinken wat in een zeer ruime bontgekleurde half-binnen, half buiten krakers/hardrock/altokroeg met een vloer die trapsgewijs naar achter omhoog loopt.

Vandaag gaan we het zuidelijkste puntje van Istrië aantikken. Op de mountainbike trekken we zwetend en soms puffend door de heuvels. Het onderste stukje Istrië is een schiereilandje op zich: Kamenjak. Het is een om zijn flora (m.n. orchideeën) beschermd landschap. De weg verandert er op slag in steenslag, en je fietst zo de 19e eeuw binnen. Er mag niets worden gebouwd, maar wel gerecreëerd. Op sommige plekken staan de glimmende auto's er nogal misplaatst bij. Wij gaan ook luieren aan een kleine inham met het helderste water dat je ooit gezien hebt. Na zoveel ontspanning vallen m'n nieren er zowat uit op de hobbelweg. In het aardige dorpje Prementura, met ongetwijfeld karakteristieke klokkentoren doen we wat boodschappen. Hier zien we voor het eerst sinds tijden weer een krant: een bloedbad in een Egyptisch toeristenoord en Armstrong in zijn 7e gele trui. De avond brengen we met koken, eten en lezen door, zittend bij de zee.

spelevaren
In de middag huren we een sloep met motor. Dat hebben we nog nooit samen gedaan, en daarom gaan we extra zinloos recht de zee opvaren en rondjes draaien. Daarna varen we de hele kust af, van Verudela tot Pula. Bij Pula zien we de Brijun-eilanden liggen. Een 'natuur'reservaat, waar Tito vaak en graag zat. Hij liet er olifanten en zebra's los: die zijn er nog steeds. Verder ontving hij er staatshoofden en filmsterren.

van Elvis tot Gogo
's avonds houden we een laatste zoektocht naar het nachtleven van Pula. De ietwat lousy Kroatië-Lonely Planet stuurt ons naar toeristenval Verudela: een hoteldorp op een schiereiland. In het uitgaanscentrum: vele tientallen veertigers met hun kinderen zitten op plastic terrasmeubilair op zo groot mogelijke afstand schijndood een vakantieoordenband aan te gapen. Volare, Macarena, op een gegeven moment zelfs Elvis...brrr. We fietsen heel hard weer weg. Halverwege volgen we een bordje en komen via donkere paadjes bij 19e eeuws fort 'Bourguignon '. Onneembaar, geen toegang, maar er is een groot feest binnen zo te horen. Het is een besloten feest van Gogo-tours, met algauw 300 jongeren. Het Vlaamse Gogo-meisje aan de poort laat zich meteen omkopen, en zo staan we dan toch met onze Breezers tussen de dansende menigte onder de sterren in de hoge ronde binnenplaats van de bunker.

Harry Potter and the Irish African
Met de buren is alles wonderbaarlijk goedgekomen en ze kunnen weer samen op stap. Dat geldt helaas niet voor ons. Eerst die teen maar een beetje laten vastgroeien. Bah, ik hou best van nixdoen, maar niet gedwongen! Een dagje lezen, beetje zwemmen dus, en een beetje 'mensen kijken'. Dat associeer ik meer met Libellelezeressen en buitenspiegels aan muren, maar ja. Wat zouden die eigenlijk vinden van de hier verblijvende reggae-muzikanten, waaronder een rode 'Irish African'? Of van de langharige Italiaanse tiener die bijna flauwvalt als-ie ziet dat we de net verschenen (engelstalige) Harry Potter bij ons hebben...

Havanna en de haven
's avonds nemen we een kijkje op de laatste reggaefestivalavond. Geen Zweden meer, wel een prima Jamaicaans-Britse zangeres. We ontmoeten onze student-buren in een Havannabar. Mark leest Dostojevski, van de blonde Joline weet je nooit precies wat ze in haar schild voert. We besluiten in elk geval ze niet te shockeren met hoelang wij alweer afgestudeerd zijn. Met z'n tweeën sluiten we de avond af in Pj, een bijna pijnlijk hippe sort-of strandtent aan de haven. Met de grootste cocktailglazen die ik ooit heb gehad. We hadden eigenlijk, gezien de lichtshow op het dak en binnen ook wel willen dansen, maar daar is het publiek te hip voor, vrees ik. Welterusten!

een mislukte speurtocht
Vandaag ging alles mis! Het kaartje met info over strandfiliaal van het strandfestival is zoek. De aanwijzingen van de campingreceptie leiden naar een piepklein strandje waar niets gebeurt. Een volgende poging vergt een flink eind lopen (en blijkt later een naamsverwisseling). Het beloofde beachparadijs is een rotsplaat waar enkele tientallen hotelgasten zich wanhopig aan vastklampen. Maar we laten ons niet kennen! We gaan gewoon even zwemmen. Beng! Daar glij ik uit over een laagje spekgladde algen en breek bijna mijn arm op de keiharde rots. Dan maar kruipend de zee in. Mmm, die is lekker warm. Maar een stukje landafwaards haal ik mijn voet genadeloos open aan een rotspartij, die zich daar een meter onder de waterspiegel een toeristische attractie denkt te zijn. Afijn: strompel, bloed, lapmiddelen vragen bij restaurantje, afdruipen naar de camping. De schade: een flinke snee aan het begin van de rechter grote teen. Zorgeloos rondlopen of dansen zit er niet meer in deze vakantie, laat staan onze plannen om de laatste dagen te gaan hiken in de bergen.

filmfestival
Een beetje van de domper bekomen bedenken we tegelijk dat we nog wel naar het filmfestival van Pula kunnen. Een mini-Cannes van Istrië. In het amfitheater vinden we een plaatsje tussen posh en/of cultuurminnend Pula. Met uitzicht op een enorm filmdoek tegen een achtergrond van (vallende) sterren. De hoofdfilm, 'Sweet Dreams' is een aardige melancholieke en soms grappige familiegeschiedenis.

stormachtige nacht
De nacht is nog een verhaal apart. Het gaat geweldig onweren en ons oude tentje blijft niet echt droog. Het Nederlandse gelegenheidsviertal naast ons voert een soort hoorspel op. Terwijl student 1 aankondigt met Kroaten te gaan drinken, wil nummer 2 'bescherming' zoeken tegen het onweer bij de dames. Een tijdje later keert nummer 1 terug, heeft de tas met camera's, geld etc. zoekgemaakt en ontwricht de ingang van de tent van de meisjes - niet fijn tijdens een storm…

Omdat Esther niets wil missen al meteen om 10 uur 's morgens naar het terrein van het reggaefestival gelopen. Het tentenkamp van de bezoekers staat er, maar verder: een leeg veld, waar in rasta-tempo rustig het podium enzo wordt opgebouwd. Daarom eerst maar op naar Pula-city!

voor de leeuwen
Het havenstadje is trots op z'n Romeinse roots. Straatnamen staan in het Latijn en het Kroatisch vermeld. Een behoorlijk intacte triomfboog aan het begin van de smalle hoofdstraat, een theater en vooral een compleet amfitheater geven ze groot gelijk. In het amfitheater staat alles klaar voor een filmfestival (zoals de rest van Kroatië gesponsord door het knalroze T-mobile). De meeste zitplaatsen zijn trouwens op de plek die vroeger meer voor de leeuwen en beren was gereserveerd. Ook bijzonder: het centrale plein is precies het 2000 jaar oude forum. Een tempel (van Augustus) staat nog/weer overeind, het stadhuis is geëvolueerd uit de oude basilica.

sterfscène
De stad is verder vol leven. Bijvoorbeeld een klein groepje franse tieners in een parkje. Eén van de meisjes -blote voeten, gipsyrok- heeft alles al in huis om veel aandacht te krijgen, en maakt van álles een luidruchtige show. Wat een uitkomst als een van de jongens haar hand bezeert met een onhandige move met haar schommel! Ze voert een halve sterfscène op, gooit een liter mineraalwater over haar hand maar blijft intussen toch stiekum lachen, en houdt haar sigaret brandend. Over stijl gesproken, op zo'n julidag kun je wel heel mooi toeristen indelen in:

• Zij die gezien willen worden (zij: teenslippers, hij: sportschoenen. Beiden: zonnebril)
• Zij die alleen maar willen zien (unisex sandalen met donkerblauwe sokken en een hoedje).
  

piercings
We eten een matig maal bij een vriendelijke ober op een fraai plekje naast een kerk, en gaan op pad naar het festival. Onderweg treffen we een groepje blonde backpackers - Zweedse twintigers, en een Australische. We trekken de rest van de avond met ze op. Max en vooral Olaf leren we als eerste een beetje kennen, maar gaan naar verloop van tijd een andere hoek van het festival verkennen. Tonia, de Australische lift door Europa, op zoek naar een paspoort van haar (onechte) Maltese vaderland. Emily komt er dankzij ons op deze avond achter welke kleur ogen ze heeft. De andere twee meisjes lijken ontzettend veel op haar, maar zijn dankzij andere piercings, (en/of door 2 meter lang te zijn) toch te onderscheiden. Als ze niet met elkaar aan het zoenen zijn, verkopen ze -met succes- Indiase sjaals. Intussen zingt een kleine Italiaanse met haar elektroreggaeband op het hoofdpodium de avond aan elkaar.

keuzes
Kijk, het moment dat je vertrekt wil je eigenlijk gewoon lekker nog een paar dagen op dit afgelegen kleurige vlekje in de Adria blijven! De bustocht naar de pont naar Istrië laat zien hoe mooi de bergrug (die dit eiland in essentie is) over de zee uitkijkt. En wat wordt onze volgende bestemming? Bruisend, maar waarschijnlijk nogal toeristisch Pula? Of toch het ongerepte bergwoud boven Zadar? In havenstad Rijeka moeten we overstappen, en hakken we eindelijk door: we gaan ons eerst op het festival aan het strand storten. Dus met de bus dwars door Istrië!

vuurwerk
De 'jeugdherberg' bestaat uit twee kampeerveldjes rondom eetruimte, washokken en een soort pleintje. Dit alles aan een kleine baai met kiezelstrand. Echt een leuke plek In de baai, aan de overkant, een kleine verlichte tribune waar gejuich klinkt, gezang, om de 10 minuten Scar Tissue van de R. H. Chili Peppers, en zelfs vuurwerk! Het is een heus waterpolotoernooi in zee voor onze neus. Vannacht wel nog een beetje bijslapen trouwens. Dat doet niet iedereen. Rond zonsopgang worden we even wakker van echt prima gitaarspel plus zang bij een vuurtje op het strand – alleen maar leuk eigenlijk.

Als we de tent uit komen zien we allemaal donkere wolken en regendruppels! Het duurt daardoor even voor we de dag durven op te pakken. Maar de zon breekt uiteindelijk door en dan wordt ineens heel simpel: zwemmen en lezen.

het kleine cybercafé aan de haven
’s Avonds besluiten we om morgen op zoek te gaan naar nieuwe belevenissen, en Cres te verlaten. Daarom moeten we halsoverkop fietsen terugbrengen, en dat terwijl we om een of andere reden proberen tegelijk pizza te eten. Toch lukt dat allebei. We gaan nog even mail checken in een heel klein cybercafé. We hebben niets gemist, alleen Femke die haar mobieltje aan Bono heeft uitgeleend, dat is natuurlijk een mooi verhaal. Verder is het gewoon een fijne avond aan het haventje. Wat drinken en een dolfijn-kettinkje kopen voor Esther bij die grappige en hyperenthousiaste verkoopster in het shopje naast ons terras.

verkenning van Cres
Wat kun je vast slapen in een tent op rotsgrond! Als je maar moe genoeg bent. Vakantie is fijn! We kunnen nu om ons heen gaan kijken: waar zijn we terecht gekomen? Het landschap oogt heel mediterraan, daar past rustig ontbijten onder de olijfboom naast de tent prima bij. De volgende stap is langs de kade naar het stadje Cres wandelen om info te halen. Het VVV-meisje vindt dat maar een raar verzoek, maar Esther weet toch wat uit te vinden.

vissersplaatsje
We gaan mountenbikes huren. We doen een ruige fietstocht over steile rotspaden door oude olijfgaarden en bos. Het is heel erg zweten, maar wel erg leuk. Steeds is weer de zee prachtig te zien. Als reisdoel kiezen we het minuscule vissersplaatsje Valun met maar 80 inwoners. Er is een kleine camping, direct aan het kiezelstrand, waar we even gaan zwemmen. Onder de badgasten een Zwitsers meisje dat als een echte Edgar Davids allerlei stunts uithaalt met een voetbal, en een heel klein meisje dat verdiept is in Dracula. We strijken willekeurig neer op een terrasje aan zee, waar we een echt heerlijk zeebanket krijgen voorgeschoteld (blijkt later echt een specialiteit van het plaatsje).

indianen
Dan is het tijd om terug te gaan als we niet in het donker willen belanden. De korte route is over de asfaltweg, maar dat betekent wel een Alpe d’Huez-achtige beklimming en dan lekker hard dalen. In Cres aangekomen fietsen we nog wat rond door het plaatsje en zien onder meer de karakteristieke ronde toren, precies zoals het schaakstuk, maar dan groot. We sluiten de dag af met ijsjes in het haventje, waar één echte en twee Kroatische Andesindianen muziek aan het maken zijn.

bijzondere overblijfselen
Onze bagage zal wel in de namiddag komen, we kunnen op ons gemak Zagreb verder verkennen. Eerst even naar de VVV, ook voor de rest van de reis. Daar vinden we een stadswandeling met nummers, en Esther wordt daarmee meteen tot officiële gids benoemd. Zo’n excursie brengt je natuurlijk naar de trekpleisters, zo ook de Maria Hemelvaart Kathedraal. Heel eerlijk gezegd in mijn ogen toch een doorsnee gotische kerk. Wat wel heel speciaal is een tekst in het ‘Glagolitisch’. Een buitenaards uitziende oude voorloper van het Cyrillische (‘Russische’) schrift. De musea die we willen bezoeken zijn dicht op zondag, dus dat is makkelijk. Gelukkig is de Botanische tuin wel open. We slenteren lekker de rest van de middag in het mooie park. Er staan allerlei bijzondere bomen zoals de Ginko en de Metasequoia, waarvan iedereen dacht dat-ie was uitgestorven, maar mooi niet!

eilanden in de schemering
We worden herenigd met onze rugzakken, checken uit en vinden onze weg naar het ver-weg-busstation. Het is allemaal prima geregeld qua bussen, en er volgt een mooie tocht door heuvelachtig en bosrijk midden-Kroatie. Als de avond valt bereiken we de aquamarijne Adriatische zee, waarin Kroatië langs een stijle kartsgesteente-rand naar beneden kukelt. We gaan via een brug en het eiland Krk naar de veerpont, die in de schemering op ons wacht. In het donker bereiken we het hoofdplaatsje Cres van het gelijknamige eiland (je zegt ‘Tsres’, kost enige oefening). Het stadje ligt rond een kleine felgekleurde haven met vooral wandelende toeristen. Maar wij gaan nu gauw door, het is al tien uur en we moeten de tent nog opzetten. Via een lang kustpad komen we aan op de nogal grote familiecamping 'Kovacine'. Of dat leuk is zien we morgen wel. Op een achteraf stukje kwakken we ons tentje neer en gaan meteen slapen: het was best een lange dag.

last minute
Heel veel krapper kun je een trein en vliegtuig niet halen. Tja, voor vijf uur opstaan is gewoon niet leuk. Maar er is niets aan de hand als je gewoon in één soepele beweging naar de gate loopt - toch? En Kroatië, dat hadden we tenslotte eergisteren pas als bestemming uitgekozen. We zijn benieuwd. We moeten ons dus nog helemaal instellen op het voor ons nieuwe land 'Hvratska', nu we eenmaal geland zijn op de sobere luchthaven van Zagreb. De vakantie zelf begint ook sober, want onze hoofdbagage is niet meegekomen. Die komt morgen, hopen ze. Ach het is vakantie, dan maar een dagje langer in Zagreb.

fawlty towers
Met bus en tram, en vriendelijke aanwijzingen van ‘n moeder en dochter vinden we hotel Ilica in het centrum van Zagreb. Zagreb ziet er leuk uit met kleurige gebouwen in neoklassieke stijl, en een mooie strook met park. Het hotel zelf is van voor tot achter voorzien van kitch, veel quasi-romeinse beeldjes, knepkroonluchters, spiegels, messing, etc, etc. De baas is de Kroatischevolle neef van Basil uit Fawlty Towers. De schuchtere hotelmeisjes worden helemaal gek van zijn constante stroom van hyperactieve opdrachten. En ook wij moeten heel wat kwinkslagen en stokpaardjes verduren voor we in onze kamer neer kunnen strijken. Even slapen, en dan ‘s avonds de stad in.

straattaferelen
We slenteren lukraak door de stad, en gaan alsnel wat ijskoffie drinken in een soort beeldentuin met Romeinse vondsten. Kroatië ligt op een waar kruispunt van culturen: Illyriërs, Romeinen, Slaven, Byzantijnen, Franken, Ottomanen, Habsburgers. Dat kom je allemaal tegen als je goed kijkt en luistert. We komen langs via het hoofdplein, in het nogal pittoreske hoger gelegen stadsdeel, met natuurlijk een straatmuzikant, die zoete melodieën speelt op een gitaartje zonder klankkast – elektrisch dus. We strijken neer in 'Tolkien’s kroeg' voor een biertje in hobbitsferen. Even later eten we een simpel maar fijn maaltje op een terras met grote kastanjes en kunstgras. Verder slenterend kunnen we nog net schuilen voor een plotselinge felle hagelbui. Een stelletje voor ons weet ook in een nisje te duiken, wat leidt tot een filmzoen van 10 minuten. Opnieuw in het hoge deel van de stad hebben we prachtig uitzicht op onweer met veel bliksem boven de stad. We sluiten de eerste avond in Kroatië af in een soort tienerdisco. De temperamentvolle balkantieners nemen letterlijk alles hoog op en we kijken met veel plezier naar de soap die ze samen onbedoeld opvoeren.