zaterdag, juli 23, 2005
Verplicht vakantie
Harry Potter and the Irish African
Met de buren is alles wonderbaarlijk goedgekomen en ze kunnen weer samen op stap. Dat geldt helaas niet voor ons. Eerst die teen maar een beetje laten vastgroeien. Bah, ik hou best van nixdoen, maar niet gedwongen! Een dagje lezen, beetje zwemmen dus, en een beetje 'mensen kijken'. Dat associeer ik meer met Libellelezeressen en buitenspiegels aan muren, maar ja. Wat zouden die eigenlijk vinden van de hier verblijvende reggae-muzikanten, waaronder een rode 'Irish African'? Of van de langharige Italiaanse tiener die bijna flauwvalt als-ie ziet dat we de net verschenen (engelstalige) Harry Potter bij ons hebben...
Havanna en de haven
's avonds nemen we een kijkje op de laatste reggaefestivalavond. Geen Zweden meer, wel een prima Jamaicaans-Britse zangeres. We ontmoeten onze student-buren in een Havannabar. Mark leest Dostojevski, van de blonde Joline weet je nooit precies wat ze in haar schild voert. We besluiten in elk geval ze niet te shockeren met hoelang wij alweer afgestudeerd zijn. Met z'n tweeën sluiten we de avond af in Pj, een bijna pijnlijk hippe sort-of strandtent aan de haven. Met de grootste cocktailglazen die ik ooit heb gehad. We hadden eigenlijk, gezien de lichtshow op het dak en binnen ook wel willen dansen, maar daar is het publiek te hip voor, vrees ik. Welterusten!
Met de buren is alles wonderbaarlijk goedgekomen en ze kunnen weer samen op stap. Dat geldt helaas niet voor ons. Eerst die teen maar een beetje laten vastgroeien. Bah, ik hou best van nixdoen, maar niet gedwongen! Een dagje lezen, beetje zwemmen dus, en een beetje 'mensen kijken'. Dat associeer ik meer met Libellelezeressen en buitenspiegels aan muren, maar ja. Wat zouden die eigenlijk vinden van de hier verblijvende reggae-muzikanten, waaronder een rode 'Irish African'? Of van de langharige Italiaanse tiener die bijna flauwvalt als-ie ziet dat we de net verschenen (engelstalige) Harry Potter bij ons hebben...Havanna en de haven
's avonds nemen we een kijkje op de laatste reggaefestivalavond. Geen Zweden meer, wel een prima Jamaicaans-Britse zangeres. We ontmoeten onze student-buren in een Havannabar. Mark leest Dostojevski, van de blonde Joline weet je nooit precies wat ze in haar schild voert. We besluiten in elk geval ze niet te shockeren met hoelang wij alweer afgestudeerd zijn. Met z'n tweeën sluiten we de avond af in Pj, een bijna pijnlijk hippe sort-of strandtent aan de haven. Met de grootste cocktailglazen die ik ooit heb gehad. We hadden eigenlijk, gezien de lichtshow op het dak en binnen ook wel willen dansen, maar daar is het publiek te hip voor, vrees ik. Welterusten!
